''ဟိုေကာင္ မၿပီးေသးဘူးလား။ မင္း အိမ္သာတက္ေနတာ ငါသတင္းစာႏွစ္ေစာင္ ဖတ္လို႔ၿပီးၿပီ။ ဖုန္းကလိေနျပန္ၿပီမို႔လား''
''ၿပီးပါပီဗ်ာ၊ အဘိုး သတင္းစာဖတ္တာ ၿပီးမွာေပါ့ဗ်။ ေနာက္ေက်ာနားက နာေရး သတင္းေလာက္ပဲ ဖတ္ၿပီး''ဟု ကြၽန္ေတာ္ ေျပာလိုက္ၿပီး ေဆာ့လက္စ COC ေခၚ အိမ္ေဆာက္၊ စစ္သားထုတ္၊ အသင္းလိုက္ အင္တာနက္အသံုးျပဳ၍ တိုက္ခိုက္ေဆာ့ ကစားရေသာဂိမ္းကို ပိတ္လိုက္ကာ အိမ္သာ တံခါးကိုအသာဖြင့္၍ ထြက္ေပးလိုက္သည္။
အဘိုးသည္ ေရႊတံခါးႀကီးပြင့္လာသည့္ အလား အားရဝမ္းသာျဖင့္ ဝင္သြားေလၿပီ။ ''ငါတို႔အရြယ္က ဒီစာမ်က္ႏွာပဲ စိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္းတာကြ။ အသိထဲက ဘယ္သူမ်ား အဲဒီ စာမ်က္ႏွာမွာ ပါသြားၿပီလဲ၊ ဒီတစ္ခါ ဘယ္သူ အလွည့္ပါလိမ့္ဆိုၿပီး သံေဝဂပြား တရားယူရတာကြ။ ေၾသာ္ ဟိုတေလာက ငါ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ဘေအာင္ဆိုတဲ့ေကာင္ လူငယ္ဘဝတုန္း က သတင္းစာထဲ အလြန္ပါခ်င္တဲ့ေကာင္။ ဒါေပမယ့္ ဆႏၵမျပည့္ခဲ့ပါဘူး။ ေသေတာ့မွပဲ ဒီေကာင့္ဆႏၵေတြ ျပည့္ေတာ့တယ္ကြာ''ဟု ေရဆြဲခ်ရင္း လွမ္းေျပာသည္။ ''နာေရးက အသက္ဂဏန္းေတြၾကည့္ၿပီး အဘြားမသိေအာင္ ပင္စင္ကရတဲ့ေငြေတြထဲက ဘတ္ဘတ္ထားတဲ့ ဘတ္ေငြေလးနဲ႔ ခ်ဲထိုးေနတာ မဟုတ္ ဘူးလား။ ဟီး...ဟီး... ေျမးအဘိုးေတြပဲဗ်ာ။ လုပ္မေနပါနဲ႔။ တရားရွာတယ္ ဘာတယ္နဲ႔''ဟု ကြၽန္ေတာ္က အဘြားမၾကားေအာင္ ခပ္တိုးတိုးစလိုက္သည္။
''ဟာ ဒါက ငါသခ်ၤာဝါသနာပါတာ မင္းသိပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ တြက္ရခ်က္ရတာ ဝါသနာပါလို႔ကြ။ ေပါက္ေတာ့ေကာ မင္းပဲ ဖုန္းေဘဖိုးဆိုၿပီး ေတာင္းေတာင္းေနၿပီးကြာဟူး...။ ခုမွပဲေနသာ ထိုင္သာရွိေတာ့ တယ္ကြာ''
ကိစၥရွင္းၿပီး၍ ထြက္လာေလသည္။
''ဒါနဲ႔ ဒီေန႔ေက်ာင္းပိတ္တယ္မို႔လား၊ လာ ငါနဲ႔ စစ္တုရင္ကစားမယ္''ဟုေျပာရင္း ဧည့္ခန္း တြင္းသို႔ ဝင္သြားေလသည္။ အဘိုး၏ေတာင္း ဆိုခဲလွေသာ ကစားပြဲကို မျငင္းလိုသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ခါမွမႏိုင္ဖူးေသာ အဘိုးကိုႏုိင္ရန္ အခြင့္အေရးရသည္ က တစ္ေၾကာင္း၊ အျပင္ထြက္ရန္ ေစာေနေသးသည္ကတစ္ေၾကာင္းမို႔ ေနာက္က လ်င္ျမန္စြာလိုက္သြားၿပီး စစ္တုရင္ခံုကိုခင္း၍ ကစား႐ုပ္မ်ားကို စီလိုက္သည္။
''ကဲ မင္းႀကိဳက္ရာဘက္ယူ။ အျဖဴယူ မလား။ အနက္ယူမလား''ဟု ထံုးစံအတိုင္း ကြၽန္ေတာ့္ကို ေမးလိုက္သည္။
''ဒီတစ္ခါ အျဖဴပဲယူမယ္ဗ်ာ။ တစ္ကြက္ အရင္ေရႊ႕ရေတာ့ တစ္ကြက္သာတာေပါ့'' ဟု ေျဖလိုက္ရင္း အျဖဴဘက္က ထိုင္လိုက္ၿပီး နယ္႐ုပ္တစ္႐ုပ္ကို ေရႊ႕လိုက္သည္။ အဘိုးကလည္း
''ဟ ငါကလည္း မင္းလႈပ္သမွ် လိုက္ခ်ဳပ္ၿပီး ကစား႐ံုေပါ့ကြာ။ စဥ္းစားရေတာင္ သက္သာေသး''ဟုေျပာၿပီး ကစား႐ုပ္တစ္႐ုပ္ ကို ေရႊ႕လိုက္ေလသည္။ကစားပြဲစ၍ ၁ဝ မိနစ္ ေက်ာ္ခ်ိန္၌ ကြၽန္ေတာ္စားထားေသာ အေကာင္မ်ားက မ်ားေနေလၿပီ။ အင္အားကလည္း သာေနၿပီ။
''ဟီး...ဟီး... အဘိုး မႏိုင္ေတာ့ပါ ဘူးဗ်ာ။ အင္အားက အျပတ္အသတ္ျဖစ္ေနၿပီ။ ေနာက္တစ္ပြဲစလိုက္ေတာ့''ဟု စပ္ၿဖဲၿဖဲ ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္က ဘုရင္မကိုစားရင္းေျပာ လိုက္ေလသည္။
''ဟ ငါ့နယ္႐ုပ္ ဘယ္ႏွေကာင္ မင္း သိမ္းထားမိလို႔လဲကြ။ နယ္႐ုပ္ေလးေတြ ရွိေနသေရြ႕ ငါဘယ္ေကာင္မဆို ျပန္ရႏိုင္တယ္ ကြ။ ေအးေျပာမယ္ဆို နယ္႐ုပ္ဆိုတာ လူငယ္ ေလးေတြေပါ့ကြာ။ လူငယ္ဆိုတာ လူႀကီးေတြ က ေသခ်ာအကြက္ေရႊ႕၊ လမ္းေၾကာင္းဖြင့္ေပးႏိုင္ရင္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္အင္အားရွိလာၿပီး လူႀကီးျဖစ္လာႏိုင္သလို ဒီနယ္႐ုပ္ေလးေတြ ကလည္း ငါေကာင္းေကာင္းေရႊ႕ၿပီး ဟိုေနာက္ ဆံုးအကြက္ကိုေရာက္တာနဲ႔ ဘာမဆိုုျဖစ္ခ်င္လို႔ ရတယ္ကြ''ဟုေျပာရင္း ဆက္ေရႊ႕လိုက္ေလသည္။ ဤလိုႏွင့္ ကစားပြဲက မိနစ္ ၂ဝ ေက်ာ္လာခ်ိန္မွာေတာ့ အဘိုး၏ နယ္႐ုပ္ ႏွစ္႐ုပ္က ကြၽႏ္ုပ္၏တိုက္စစ္ကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ခံစစ္သက္သက္သို႔ ျဖစ္သြားေအာင္ ျပဳလုပ္လိုက္သည္။ ကစားပြဲ နာရီ ဝက္ ျပည့္လုနီးနီမွာပဲ ...
''ခ်က္''ဟူေသာ အဘိုး၏ေအာင္ျမင္ခန္႔ ညားေသာ အသံႏွင့္အတူ ကြၽန္ေတာ္႐ႈံးေလၿပီ။
''လူကေလးေတြ႕လား။ မင္းအ႐ုပ္ေတြ က မင္းဘုရင္ကို ေရွာင္လို႔မရေအာင္ ဒုကၡ ျပန္ေပးသြားတာ။ အဲလိုပဲ ေျမး၊ မင္းဘဝမွာ မလိုအပ္တဲ့ဟာေတြကို ေလွ်ာ့ခ်ိန္တန္ေလွ်ာ့ ပစ္ရမွာပဲ။ ေအး ႏွေျမာေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ မင္းဘုရင္လိုပဲ ကိုယ့္ဘာသာပိတ္မိေနလိမ့္မယ္ကြ''ဟု ေျပာရင္း ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ကို ေကာက္ယူကာဖတ္ေနေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ဤကစားပြဲတြင္ ႐ႈံးခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္ မ႐ႈံးခဲ့ေပ။
ေမာင္သန္႔႐ွင္း(ေမွာ္ဘီ)
ပဥၥမႏွစ္၊ နည္းပညာတကၠသိုလ္(ေမွာ္ဘီ)။
0 comments:
Post a Comment